10/11/17

çponeres




Ye simpres un çponer: l sol bai-se i tornará manhana, rendindo-se ls çponeres uns als outros cumo cuorre l'auga dun riu: antoce, l çponer nun ye mais que ua passada de quien cuorre, ua rebuolta an que l camino deixa de ser: un çponer solo ye antre çponeres que nunca se acában: nada hai mais peligroso i triste que un çponer que nun torna. Porquei habie de alguien querer-se çponer sien fé na madrugada? Mas fui assi que te fuste, num arrebento sereno para andrento de ti mesmo, menos do que aqueilhes eidefícios que sbarrúlhan de modo a nun fazéren danho a naide, amploson publicamente arrebentada: tu nien sequiera saliste na telbison, nien un solo uolho te biu. Un arrebentar para andrento de nós mesmos, tamien puode ser assi: todo a apertar-mos an cada cachico de nós a un punto de yá nun cunseguirmos respirar, nien andar, nien nada ber a nun ser l die de manhana oupido nua grima que nun dá para aguantar, faia que al angulhir yá nun tenemos fuorças para rejistir. Porquei ha de ferber la panela mais do que la tapadeira aguanta? Cumo angánhan ls çponeres serenos, que até guapos quieren ser an sues falsas risas! mas un çponer solo ye guapo na fé... de manhana: senó nun ye un çponer, mas ua fin de l mundo. Ten to la tarde para abaixar até la nuite, l sol; tu, al alrobés, fuste abaixando sien que naide se dira de cuonta que t'achegabas a la nuite: quando saberemos çtinguir la scaleira que mos abaixa, de la fame que mos sorbe pa l siléncio de l nada que, de mos tener tanto miedo, de grima mos lhebou? Assi, sereno, lhebeste cuntigo las cantigas de nino, slúbio nessa gana de nunca spertar i nun deixar que la rialidade te amporcasse ls suonhos; deixeste-le la guerra als que te querien, que le lhebeste cuntigo la paç: arganeiro de la bida, dessa bida scassa que tamien mos faç falta: de quei mos acusas, para que mos puodamos çfender? Quedou-me l mundo outro, anque naide se deia de cuonta adonde queda la mudança: todo deixou de ser amportante até al lhemite: nada ye amportante até al lhemite: porque han de ser las cousas amportantes, se bundaba que las pessonas l fúran? cumo tu?!

Puosto por Amadeu at domingo, novembro 09, 2008

In blog – cumo quien bai de camino -


................................//…................................

supores 


É simples um supor: o sol vai e voltará amanhã, rendendo-se os supores uns aos outros como corre a água de um rio: então, o supor não é mais que uma passada de quem corre, uma revolta em que o caminho deixa de ser: um supor somente é entre supores que nunca se acabam: nada há mais perigoso e triste que um supor que não volta. Porque havia de alguém querer-se supor sem fé na madrugada? Mas foi assim que te foste, num explodir sereno para dentro de ti mesmo, menos do que aqueles edifícios que derrubam de modo a não fazerem danos a ninguém, implosão publicamente explodida: tu nem sequer saíste na televisão, nem um só olho te viu. Um explodir para dentro de nós mesmos, também pode ser assim: tudo a apertar-nos em cada pedacinho de nós a um ponto de já não conseguirmos respirar, nem andar, nem nada ver a não ser o dia de amanhã levantado num medo que não dá para suportar, precipício que ao engolir já não temos forças para resistir. Porque há-de ferver a panela mias do que a tampa suporta? Como enganam os supores serenos, que até belos querem ser em seus falsos sorrisos! mas um supor só é belo na fé…do amanhã: se não não é um supor, mas um fim do mundo. Tem toda a tarde para baixar até à noite, o sol; tu, pelo contrário, foste baixando sem que ninguém desse por nada que te aproximavas da noite; quando saberemos distinguir o degrau que nos baixa, da fome que nos engole para o silêncio do nada que, de nos ter tanto medo, de terror nos levou? Assim, sereno, levaste contigo as cantigas de menino, escorregadio nessa vontade de nunca acordar e não deixar que a realidade te emporcasse os sonhos; deixas-te a guerra aos que te queriam, que lhe levaste contigo a paz: cobiçoso da vida, dessa vida parca que também nos faz falta: de quem nos acusas, para que nos possamos defender? Ficou-me o mundo outro, embora ninguém se dê de conta onde fica a mudança: tudo deixou de ser importante até ao limite: nada é importante até ao limite: porque hão-de ser as coisas importantes, se bastava que as pessoas o fossem? Como tu?!
Traduziu: ac

Sem comentários: