30/03/16

Quando me dizes, poema

Quando me dizes mar, poema,
dizes-me óndia an mar rebuolto.

Nun me digas assi, poema!
Puis tu nun bés que l miu nadar
ye feito de fracas braciadas,
resfuolgo ancierto,
braços i piernas amboubados,
cuorpo torpe,
an peligro de s´afundir.

Se me quijires dizer, poema, 
diç-me riu:
 
Apressiado
ou sereno,
 
boubo,
 
ou custante,
sticando cun sues augas,
 
las yerbas que le son bordas,
 
ou drumindo subre ls xeixos
 
que le son catre i
ne l speilho beisando l cielo.

Diç-me tamien ribeiro,
apressiado,
 
an pie de l percepício,
 
sustenido l resfolgar,
 
quelubrinas ne l spinaço,
 
i l abraço a dá-se,
l remolino a formá-se,
 
ua fuorça a chupar,
toda la scuma an alboroto
 
i ende si,
 
na tuntarie de l riu,
 
you serei óndia rebuolta,
 
feiteceira,
 
apaixonada,
 
sien pie

nien chano.

23/03/16

Feliç Páscua


A todos ls mius amigos, cunterráneos i lheitores deste blogue deseio ua Páscua Feliç, assi cumo a to ls sous familiares.

Bibimos dies d'angústia i mauga, dies muito anubrados puls redadeiros acuntecimientos, mas que la fé i las fuorças nun bos falten para caminar i custruir un mundo de paç.

 

21/03/16

Mar de nubrina (Die de la poesie)

Mar de nubrina (die de la poesie) S' hai un mar de nubrina an que me sinto arrolhada, s' an secreta harmonie me prendo i suspendo, se la pregunta repetida ten arressaios de chegada i de partida, se na bida nun sei se bou ou se bengo, se sou riu a tembrar d'ancanto i nubrina q' amboubece, se sou pura eimaginaçon, se sou palabra, flor purmeiriça cun bocaçon de streilha, se sou alegrie i pranto, se sou çlumbramiento sin rezon, se nun ancuontro la puorta de salida, deixo la pregunta mil bezes repetida, deixo la palabra, andeble, toldada i perdida, deixo l beiso i l coraçon.

Teresa Almeida Subtil

19/03/16

A meu pai

Quando l riu ten este sereno i esta melodie,
fago de l siléncio un solo arrimo i galgo las arribes
sentindo l sol na piel de cada fruito q'amadurece.
Miro la tue mano a ouferecer-mos aqueilha laranja
d'ambelhigo, de piel fina - acabada d’ apanhar –,
cumo se fura un persente de ls cielos.

Si, ye berdade: manos de pai son manos de Dius.

16/03/16

Berdades berdadicas

 


- Hai un dito dezideiro que diç : para eiducar un garoto ye perciso ua aldé anteira. Dízen tamien que este dito ye africano, nun sei se ye, l que sei que tamien assi ye porqui.

- L sapo que se quedar ne l fondo de l poço, cuida siempre que l cielo ye de l tamanho de un arco de corrida……….

- L mundo ye cumo un speilho se le amostrarmos mala cara, el botamos mala cara, se le botarmos un sunriso el botamos un sunriso.

- Un sunriso ye cumo ua lhuç nua jinela de l'alma, andica que l coraçon stá andrento de casa.

- Inda que haba cientos de falas (lhénguas) ne l mundo, l sunriso fala-las todas. Un sunriso bal pur mil palabras.

- Naide percisa tanto dun sunriso, cumo quien nunca tubo un para dar.

- Quantas bidas se çperdíçan tentando percurar ua felcidade que yá se ten, mas quantas bezes nun la béien. La berdadeira felcidade stá an saborear l que tenemos i nó an sentirmos-mos mal cun aqueilho que nun tenemos.

- La felcidade ye un camino nun un çtino.

- Se choras pur haber perdido l sol, las lhágrimas nun te déixan ver las streilhas…..

 
 
 


12/03/16

Cuonta - l balor de las eideias



 
L pai chegou-se an pie de filho i dixo-le:

Filho you çcubi estas cousas ne l tou almario de las bestes…

-Mas qual ye l porblema de you tener ende un gorro para tapar la cabeça toda i un arrocho?

Tornou l pai.

Tu fazes uso desto?

Respundiu-le

-Nó…Quier dezir, a las bezes….

Ye que you perciso deilhas…puodes ampresta-me-las?

-Percisais? Para quei?

Ye que you li uas cousas que screbiste n’anternete…

-Bós fustes a ler l que you scribo n’anternete? Ne l miu facebook

Qual ye l problema, anton nun ye publico?

-Ye… mas…

Puis ye, li l que screbiste i…

- Pai you sei que nun gusta de l que you screbo, mas… you nun bou çcutir, son las mies eideias.

-You sou anarquista i…

Tornou l pai.

You achei eicelente… cumbanciste-me.

-Cumbenci-te? De quei?

Stá todo eirrado mesmo… you li l que screbiste i stou d’acordo, agora tamien you sou anarquista, cumo tu…

- Pai l que sós agora? Pai que cuonta ye essa?

Ye esso mesmo, deste-me la buolta a la cabeça, tenemos que scachar todo, tamien sou un bielho anraibado.

- Oh pai nun podeis! Ye xefe nua baliente ampresa i…

Yá nun sou! Çpedi-me, mandei l miu xefe lhebar ne l culo. Mandei toda aqueilha giente a la m…

- Pai, nun podeis mandar todo a las urtigas apuis de 30 anhos…..

Puodo si!... Anté te digo puodo fazer melhor, bou-me a cumbidar giente bielha para ir alhá i scachar todo.

-Scachar todo, adonde?

Ne l miu trabalho, na mie ampresa.

Bamos scachar todo! Abaixo l’oupreçon! Abaixo todo.

- Nun puodes fazer esso, pai…

Deixa-te de lérias ampresta-me l gorro i l arrocho. Tu benes cumigo ou nó?

- Cuido melhor nun ir

Ye melhor benires, porque agora que you birei anarquista, bamos tener que deixar de morar eiqui.

-  Bamos morar adonde?

Sei alhá!

Bamos acampar a la puorta d’ua ampresa qualquera i  cumbencer ls outros a nun fazer nada.

- Pai nun puode ser nun podeis abandonar todo.

Yá l fiç. Agora ye bota abaixo!

-Sperai pai, i la mie mesada a la fin de l més? L miu cumputador? L dinheiro pa la gasolina de l miu carro?

- Adonde bou a bibir?
L pai saliu puorta afuora.

- Nun fagas esso pai, torna para casa

- Torna……… torna…….

(Adonde ye que you oubi esto?)

10/03/16

Adonde l cielo pesa Cuonta



Era l cielo lhargo de mais a pesá-me anriba de ls ombros cansados cun l peso de la manta chafurgada, cumo que metida nua barrela a abranquiar.
Era l lhume friu para tanta frialdade. Era un nunca acabar la nuite, para tan pouco pan na cerrona.


Alhebantei-me angaramunado para birar la cabanha. Habie-se birado l´aire nun repente. L lhume yá mei mortiço acendiu-se mais un pouco, la cabanha era tomada de frente por aqueilha cisca d´aire de la Sierra, aire que todo queima i nada cria. L´auga ampeçou a molhá-me las oureilhas, l cachico deilhas que se bien de fuora de las mantas de burel, húmadas i pesadas cumo se de fierro oubíssen sido tecidas.


Birei la mie casa. Si, la mie casa que yá bien hai qu´outra nun tengo, ua casa que nunca ten corrientes d´aire por toda eilha resfolgar ls aires por todos ls lhados.
Apuis, fui-me a lheinha quaije pul téntio. Las canhonas ne l chequeiro, oubindo ls mius passos, mexírun-se un pouco, i lhougo apuis metírun inda mais las cabeças por ambaixo de l culo uas de las outras, a modo de se calcéren i fazéren un guarda chuba bien feito, que nunca l´auga le bira las baretas.
Fiel i Farrusca, fieles guardadores, lhebantórun-se. Querien seguir ls mius passos para l causo de percisar d´ousílio, stáren acerca . Dórun ua buolta i fúrun a deitá-se als pies de l miu xaragon de palhas, outra beç.
Streilhas, nien raça. La lhuna ancolhiu-se por trás 
de anubrados. Ua scuridon tan grande cumo la mie ampoténcia para ler  palabras. Ansinórun-me a screbir l miu nome para nun assinar cun la cruç que parece que un anté se ambergonha. Tube suorte an tener un nome pequeinho i pouco custoso de remissacar las curbas de las letras: Cun palos de cerilhas yá riscadas que iba guardando i cun bulhaquitos, iba tentiando, para fazer cada beç melhor.
Trazie-los ne l bolso de las calças i, assi que apanhaba un prainico, puxaba de las cerilhas i de ls bulhacos i alhá staba you. Un A grande: trés cerilhas, ua a traçar las outras dues; un bé pequeinho: ua cerilha i un bulhaquito stribado; l é pequeinho, un garabatico cun l gancho cerrado; l lé pequeinho: ua cerilha máis lharga de pies. Ende staba Abel.
 Alves, tamien nun fui custoso. 
Apuis que yá staba algo hablitado, cun un palico screbie l miu nome, melhentas de bezes, na arena lisa qu´habie quedado nas augueiras.
Lhembra-se-me bien la pormeira beç que assinei sien ser cun la cruç. Staba anchado que nien sapo campaneiro! Nun cabie an mi de tan amprouado!...Eimaginando las cerilhas i ls bulhaquitos, molhaba l aparo i fazie-le abrir l bico de tanta fuorça le botar, al mesmo tiempo que trocie ls beiços dun lhado pa l outro...
Nestes pensares, por sfregantes, nien me dei de cuonta que habie ido por lheinha mais gorda, buendo aqueilha scuridon. Las nuites fries són siempre lhargas i la que tenie guardado gastei-la an menos de nada.
L lhume ampeçou a arder apuis que la lheinha se secou un pouco. Oubie-se la ferbura de l´auga ne ls tiçones mais gordos. Talbeç tebisse sido esse arrolhar que me fizo drumir naquel fin de mundo, adonde la nuite ye grande de mais para qualquiera suonho i adonde l die tarda an mos traer outro cerron cheno.
Jesé, antes d´ir pa la scola, sigue l sonido de ls chocalhos, até m´achar. L mais de las bezes chega yá tarde a la scola i por muito que le justefique a la porsora, eilha acaba siempre por le dar uas lambadas. Que é-mos de fazer?!
Fiel i Farrusca bában-se assi que chega, a pensar na códia.

Para mi, mais un die stribado al caiato que de tanto me stribar yá l cuorpo apanhou esse jeito, las cuostas yá nun stán dreitas.
Deiqui a dous dies chegaremos a la corrieça de Cabeça Gorda i yá drumirei cun la mie. La merenda ten que me chegar até alhá, cun la fome bien regrada, you i ls perros...

Crónica - L SPANTALHO









 Lhougo cedico inda l sol nun s’assobaba ne l cabecico d’Ourrieta Ferreiro, metiu-se a camino.

 Sorbiu l frescor de la manhana cumo un zaiuno pa la jornada que querie bencir, fazer las cousas temprano siempre le gustou. Mas debrebe se dou cunta que nun era solo el que madrugaba i fazie pula bida 

  Quando s'assomou porriba de la parede de la cortina de la nória, nien querie acraditar ne l que bie, inda trasdonte habie cubierto la nabina.
 Asparecie-se-le a un ganado.
 Spalhadas por todo l que era lhabra, spenicában la tierra cua gana cumo se nun tubíssen quemido hai muito tiempo.

 -Anda un home a fazer pulas cousas, haber se ten uas nabiçicas para dar a la cria i apuis las palombas rebólben todo.

 -Rais ta parta las malditas.

  Praguejon, cumo se dende benisse algun porbeito.
  Inda s’abaixou para atirar ua xeixada, mas quei, guichas i spabiladas cumo son, lhebantórun buolo.
  Spantórun-se agora, çfamiadas i sien bergonha, nun tarda ende stan outra beç, son ua praga.
 Mas nun puodo quedar-me eiqui l tiempo todo anté las nabiças nacer! 
 I se nun fago nada nun queda ua semiente na tierra para nacer i sacar la nabina pa l anho que ben.
 Bou-me a casa.
 Arrecolhiu uas calças bielhas, ua jaqueta i un chapéu armano a las calças. Fui-se a la ramalhada, lhimpou dous trampos.
 De buolta, eili bien ne l meio de la arada a la bista de todos, adonde nun habisse çculpas, spetou l arrocho ne l chano, cun outro fizo ua cruç, bestiu la staca cun la roupa bielha que lhebaba.
 Staba l spantalho armado, bien andraijado i cua pouca de suorte la sementeira a salbo.
 Yá cheno de spráncia i algun animo, cumo quien fala para ua centinela fizo l redadeiro reparo pa l mono:
 Agora ye cuntigo quéda-te d'atalaia.