31/03/15

Ganas de bencir





Las nuites nun éran l melhor, nien quando l tiempo se passaba mais debrebe, rendien-le muito, solo nun l rendien mais porque l cuorpo andaba muorto, de tanta lhabuta.

Agora solica, habie que tratar de l crios, de la casa, i de ls burricas que éran inda las solas criaturas que le tirában algun peso d’anriba de l çamarro.
Derruída de tanta canseira, mas nun íba a ser eilha que se darie por bencida, assi habie jurado a eilha mesma que a Fracisco nun percisaba de le dezir, quando terminórun a scapar-se pa l’eimigraçon, fazer cumo muitos d’acá yá l habien feito.
Habie ua sumana que s’apartórun, inda nun era tarde, mas yá le rendie l tiempo, yá le fazien faltas las amboras.
Será que l agarrórun a passar la raia i l ténen preso sien dezir nada só para quel diga quien ye l passador? Ls paisanos son uns lhafraus, l miu home ye pequeinho i eilhes quieren peixe taludo!
-Será que fui yá an Spanha que ls crabineiros le botórun mano i cuídan que ye un de ls cuontras a Franco, mas el até fala bien l spanhol, nun ten que tener miedo i que solo quier trabalhar, i quier ganhar uas “perras” i tornar pa la família!
-Se calha stá todo bien you ye que sou ua tonta, penso todo mal, ambento queluobras i lhagartos  i yá ben ua carta a caminho!
Era assi, nun fussen ls ninos i tener que tocar la bida de las huortas que tenie arrendadas, ua baixa na Beiga i las lhatas nas Fernandinas da meias i serie l mais de l tiempo a remoler ls pensamientos.
Bien bezes l sou tiu recomendou, mulhier deixa la baixa i las lhatas por fabricar, dambos a dous ye ua cousa tu solica ye outra.
Mas qual quei, i esta manhana era ua deilhas, zaiunou-los, la nina de chinchin, l nino pula mano i ua guelhada na outra yá las burricas íban ounhida i d’arado ne l jugo a caminho, que se fazie tarde.
Las ganas de bencir nun fazien las cousas por menos, assi l sou Fracisco habisse chegado bien, tubisse sido apreitado cumo querie, que nun habie de ser pul sou lhado que ls atalancadeiros de la bida la derruien.


Quando l conheciu i recebiu cumo l home de la sue bida, para alhá de muitas cousas que le dixo ua deixas era que podie cuntar cun eilha pa l bien i pa l mal, eiqui ou an qualquiera parte de l mundo.

25/03/15

L que se passa n'Ass. C. i R. Nial de la Boubielha!



L que se passa n’Ass. C. i R. Nial de la Boubielha!

Este ye l retrato i cumbite de l lhibro “Zenízio i Sues Gientes” que nanhun associado de l’Associaçon Cultura i Recreatiba Nial de la Boubielha, nanhun Zeniziense, cunterráneo, amigo recebiu.

Porque la direcion de l’Associaçon resolbiu suspender (nun publicar) mesmo tenendo sido aprobado por eilha na reunion de direcion an 30/01 i apuis apersentado i amostrado por eilemientos de la mesma direcion,  n’Assemblé Giral (uorgano maior) ne l die 08/02. Lhibro bisto por todos, que la AG aprobou i anté decediu l sou ourçamiento de feitura.

Que direcion ye esta que nun respeita la decison de la AG?

Lhibro que fui amostrado, ua proba, porque yá staba acabado, cun 63 cuntenidos, sendo 33 decumientos stóricos, d’ambestigaçon subre la nuossa aldé, crónicas de patrimonho religioso, fuontes, cruzeiros i cruzes, museu /lhagar d’outorie de Amadeu Ferreira, i l restante son cuontas, lhiendas, crónicas screbidas por Zenizienses, todo arrimado a dues dúzias de personas que pula mano de l porsor Amadeu daprendírun a screbir mirandés.

Perde la cultura, perde la lhéngua, perde l mundo cultural porque stando todo pronto, corregido i paginado queda na gaveta, sien benir a la lhuç de l mundo.

-Que direcion ye esta que trata assi la mimória de l associado nº 1, associado ounorifico eileito por todos ls associados i associadas  de l’ACRNB?

-Que modos son estes delantre dun associado que tenemos siempre persente na mimória, que fui l maior amigo de las gientes de Zenízio, l maior ambestigador, tradutor, scritor, mestre i porsor?

-Delantre de l oubreiro que alhebantou la área cultural andrento de l’Associaçon, pormobiu, ansinou i siempre se çponiblizou para todo l que l’Associaçon persisou na cultura?

Perdesse ua buona ouportunidade d’honrar la mimória dun grande home que tanto dou a la nuossa aldé, que tanto quijo cumo amigo, cumo storiador, cumo scritor i cronista.

Home grande, a quien tanto debemos, i que tenemos l’oubrigaçon de poner nas manos de la personas ls sous trabalhos, el querie tanto ou mais do que qualquiera un de nós

Porquei anda tanta giente botando lhágrimas, anchindo la boca cul sou nome se apuis toma decisones destas?

L porsor Amadeu Ferreira hai un anho datrás tubo un sboço de l lhibro nas sues manos que you le ambiei.

Stá na hora de alguien poner la mano na cuncéncia!

Nota para que to l mundo saba: You l associado Faustino Antão, mais ls associados Leonardo Antão i Válter Deusdado fumus ls eilemientos de l Grupo de Recuolha de Cuntenidos (GRC). Hoije you sou l repersentante i garante de que la parte de dezainer, strutura de la paginaçon, retratos i graburas nun seia çtruidas. Assi zde la purmeira hora me çponiblizei para star adonde, i a qualquiera hora para prestar todos las questones técnicas que la gráfica quejir, bonda la direcion m’abisar.


Faustino Antão

23/03/15

Mais un doutoramiento subre l mirandés

Jiulia Mazzantini de l´Ounibersidade de Pisa porpara tese de doutoramiento subre la Lhéngua Mirandesa.
Mais ua! Bien benida Jiulia, a la lhéngua de l nuosso coraçon!!!!

Quiero quedar calhado mas nun sou capaç........

Quiero quedar calhado i nun sou capaç. Hai ua fuorça andrento de mi que me diç que ye anjusto nun dezir nada delantre de tanta meçquenheç.

- Porque quedar calhado an muitos causos ye ua buona fuorma, ye nun pormober la calúnia, nun botar lheinha pa l lhume, nun dar quemido a campanhas de mal dezir i manchar nomes.
-Mas a las bezes quedar calhado ye fazer l jogo de ls pequerricos, daqueilhes que de cultura ténen pouco, daqueilhes que nun míden ls meios para sastisfazer la sue rábia, sastisfazer la sue gánancia, de querer la sue pormoçon, ye permitir que se scarráchen ne ls trabalhos de ls outros.

Nun quedei de todo surpreso por alguas anformaçones que me chegórun, porque yá ando porqui muitos anho i conheço l malo feitiu de cierta giente, mas de certo modo quedei triste por ber cumo cierta giente ten tan pouco respeito pula cultura, ten tan pouco respeito pula mimória dun amigo que hai bien pouco tiempo mos deixo. Quedo triste porque nun hai l mínimo de respeito por todo l que mos deixou i ansinou.
 Dezírun-me que suspendien un porjeto que la maiorie era de l nuosso porsor Amadeu, que dou la sue outorizaçon ne ls tentos d’ambestigaçon fizo ua antroduçon i que la maiorie de ls cuntenidos éran de las sua respunsablidade cumo respunsable ne l Jornal Nordeste.
Dezírun-me que suspendien un porjeto que solo fui possible porque l porsor Amadeu eisistiu, porque mos ansinou a screbir, a ler i que bírou ne ls redadeiros anhos l maior amigo de Zenízio.

Ye ua tristeza de to l tamanho, ainda haber giente que fala de boca chena i apuis, çfai-se an çculpas para nun respeitar obras de l grande mestre.
Ye de poner la mano na cunséncia i birar la cara para que se druma bien cun tamanhas munstruosidades.
Se Amadeu stubisse fisicamente, cumo stá an mimória antre nós habie de s’ambergonhar, de quien toma decisones solo porque nun gusta dua pessona, solo porque hai giente que puode ser fuorça de bloqueio.
La maiorie de ls Zenízienses nun se rebeien an tomadas de deciones d’alguns que stan an uorganos de direcion de l'Associaçon Cultura i Recreatiba Nial de la Boubielha.
Perde la cultura, pérden aqueilhes que trabalhórun i trabában, perde la lhéngua, perden las gientes, ganha la meçquenheç.

L porsor Amadeu merece mais respeito.

21/03/15

Uossos çcarnados

Ne l Die de la Poesie, outra poesie m´agradarie muito mais…
Neste ampeço de Primabera que l Eimbierno nun le deixa campo para meter reilho, sinto un friu de perro, daqueilhes perros que nun bísten jaqueta, daqueilhes de pelo curto i cun repelones de tanto tenéren drumido a la gelada, ou pulas poucas bezes que tebírun l stómado acunchegado.
An buona berdade nien sei l que sinto, anque la ameixoeira stéia branca i l jasmin tenga punticas cerradas mas yá quelor de rosa. Si, quelor de rosa, apuis que ábren, las flores son brancas i de tan cheirosas até tóldian.
Toldiados yá nós andamos mesmo antes de l oulor de ls jasmin!...

Stou farta! Nien ye de l friu que stou farta. L friu fui só un modo de ampeçar cumbersa… Ua comparança, cumo quando un moço querie falar a ua moça i puxaba ua palaçuola para picar un palo.
Stou farta de tanta cousa, mas l que me ten deixado mais que anrezinada ye aqueilha cumbersa de lhobo manso,un home mais friu que çanceinho, cun çcurso porparado por buonos abogados que outros yá pagórun, para probar que nun tubo culpa naqueilhas zounestidades i crimes, ne l Grupo Espírito Santo. Anton aquel banqueiro se fura pobre nun starie yá bien encarcerado!?
Gente cumpetente que se bai, gente ancumpetente que queda, grifos, cuorbos, hienas, abutres, liones, leopardos i panteras deixando uossos çcarnados por todo quanto ye sítio, morticos para nun s´ir i morticos para antrar...
I tu Primabera que nun hai modo de seres manta, para quien outra manta nun ten!?...

Buscabas



Buscabas l azul
I de l cielo nien seinha.
Bireste-te un pouco
Mas nun te deste de cuonta
Que l cielo staba
A la borda de l cuorpo.
Buscabas l cielo
Cun l cielo ne l huorto.
Buscabas 
Buscabas la calor
A tritar cun l friu.
Bireste-te un pouco
I apuis ye que biste
L lhume al tou lhado.
Buscabas l lhume
Pul cuidar apagado. 
Que uolhos son estes
I que piel será
Que nun béien nien sínten
Azul a relhampar
Nien l lhume aceso
A la borda a stalhar.
Buscabas-te porende
Sien seres capaç de t´ achar

17/03/15

L'ampostura de la bida





Bitorino staba a cuntas cua decison bien çfícele, nun se lhembrada dua desta an to la sue bida.
Nien mesmo quando fui a las suortes i quedou lhibre, cousa quel nien querie, botában-se falas de quien nun fazie la melitar, mas cumo to l mundo sabie el mancaba un cachico nada que abanasse l mundo, habie sido de nacéncia, i esso nunca l ampediu de ser un rapaç bien taludo, guapo, i de ser un mouro pa l trabalho, la dita la tal manqueira nun passaba dun abanar las nalgas quando caminaba.
Yá nun acunhaba uolho habie sumanas, a la nuite éran buoltas i mais buoltas ne l xaragon, la sue cumpanheira bien le dizie que todo s’habie de resolber, todo íba a correr bien, el habie d’ancuntrar-se culs amigos tal qual terminórun, mas nun habie palabras nien palabricas que atamássen tamanho zassossego naqueilha cabeça alborotada.
Quando a la nuite ls lhebou a la cama, a la camica de trabas, ls abraçou i ls beisou sien querer fui un zmascaramiento total, l sou coraçon batie que nien un zalmado, ls ninos peçque até ne l modo cumo ls agarrámos mos anténden!
Ls minutos erán cumo horas, las horas éran cumo dies, deseaba tornar atrás cul que habie terminado cul passador, mesmo perder l que habie adelantrado, nun ls deixar sien el, mas tamien sabie que querie ua bida defrente, querie dar als sous aqueilho que nun tubo, i eiqui nun l podie fazer.
Todo pula calhada, quejira Dius que esta nuite nunca habisse eisistido, era só l quel querie, miraba la tie, l nino i la nina, i peçque este segredo staba stampado na cara, que to l mundo sabie quel s’íba para loinge.
Bibiesse la campanha de fabricar las tierras de pan, quanto mais grano antregue al celeiro mais bien bisto pul stado, mas essa nun pegaba cun el, puis nun tenie tierras.
Yá la madrugada íba alta quando l passador dou seinhas eilhi pa ls lhados de las Funtácias, a agarrar-lo para assi bencíren la jornada até la raia seca inda cun de nuite i an Mobeiros la carreira até Çamora, apuis la Renfe a caras a las Astúrias.
Tamien se bibie la campanha de las recuolhas quando chegában las çcunfianças a las oureilhas de la Guarda de Miranda de que éran pur Humberto.
Bitorino habie tomado la decison cierta, nun tardou nada fui mesmo na tardica de l die apuis, ls paisanos benírun a saber del.
Suorte la sue, staba a lheugas.
Antonho Carrasqueiras

12/03/15

You pormeti-le a Amadeu

(Retrato sacado nun de ls cursos de mirandés menistrado pul porsor Amadeu)

L miu mundo, l pequeinho mundo ne l que toca a saber lher i screbir, quaije se puode dezir que stá debedido an dous.
Purmeiro quando daprendi a lher i screbir pertués na scuola purmaira de Zenízio, segundo quando daprendi a lher i screbir mirandés, ne ls cursos menistrados pul porsor Amadeu Ferreira.
Dous ampeços, bien çtintos i bien defrentes, porque acuntecírun an eras apartadas ua de la outra, an sítios i cun defrentes motibaçones. Assi i todo puodo dezir-se que dambos a dous ténen cousas bien quemuns, porque ne ls dous causos tubírun la mano de porsores.
Quier un quier outro marcórun, se marcórun la mie bida para siempre.
Nacido nua família que pai i mai nun sabien lher nien screbir, mas que bien debrebe antendírun que ls sous filhos nun puodien quedar sien esta ferramienta pa la bida. Saber lher i screbir era amportante, i alhá mos mandórun a fazer la scuola purmaira.
Bien háian, mas nunca serei capaç de pagar tamanha díbeda para cun eilhes i culs porsores i porsoras que fazírun l milagre.
Fiç la purmaira, i assi la seinha de partida staba dada, andar alantre fui cumigo, quedei por mie cuonta, i alhá fiç l lhiceu, que bien jeito me dou.
Cul mirandés quaije fui de l mesmo modo, quaije se puode acumparar, dei ls purmeiros passicos na scuola (cursos daprendizaige) i pula mano de l mestre, scritor, ambestigador, porsor Amadeu.
Fúrun an tiempo i cun motibaçon defrente, porque antendi que nun podie quedar sien saber screbir nien lher la mie lhéngua d’ourige, aqueilha que mius pais falában i m’ansinórun, mesmo sien saber lher-la nien screbir-la, aquando rapazico,. I tenendo la suorte de haber coincido pouco tiempo dantes un tiu cun tanto saber, cun tanta gana de trasmitir, dibulgar, ansinar, sparbar este patrimonho lhenguístico, era eirrado nun me çponiblizar, daprender la scrita i la lheitura.
Fiç-lo i buona fui la hora, cumo mirandés ua oubrigaçon, cumo cultura un deber, i bieno cumo auga para atamar la mie sede.
Debo a el, al mestre i porsor Amadeu, ir caminhando neste campo lhargo i custoso que ye screbir mirandés. Fazer-lo dun modo que l mundo m’antenda. Debo a el tener publicado crónicas, cuontas, lhiendas. lhibros. Sien las sues upas, sien las sues motibaçones, nunca habie publicado nada. Nunca, tamien eiqui, serei capaç de pagar tamanhos ansinamientos de cultura i lhéngua mirandesa.
L mestre deixou-mos mas tamien mos deixou registros, obras, motibaçon bastante para que las semientes béngan a nacer, medrar i dar fruitos. Amadeu Ferreira apuntou oujetibos, zbrabou i alisou carreirones i caminos, deixou ferramientas, stá nas nuossas manos hounrar tamanhos feitos. Nun parar esta eipopeia ye hounrar la sue mimória.
Siempre me dixo, “tu nun pares, scribe, scribe siempre ye a screbir que daprendemos i melhoramos, ye a screbir que bamos fazendo camino, ye a screbir que registramos l patrimonho de la lhéngua que son las palabras”
Pormeto, assi bou a fazer, porque le debo esso.


11/03/15

An porfeita harmonie cun la natureza

L´anho passado screbi isto. Staba cun las raízes agarradas a la mie tierra...La Speciosa




 
L die amanheciu húmado,...
l cielo cargado de nubres i,
inda scassamente l sol habie nacido
saltei de la cama.
Quando quije ir pala baranda
tube friu i fui por un casaco.
Yá onte habie chubiznado,
cousa pouca,
pouco mais que tapar l puolo a la tierra,
mas que bundou
pa las temateiras reberdegáren
i las batateira amostráren ua risica.
Las cereijas nun stalhórun.
Que bien! Chilrórun ls tordos...
L suberrolho fui chubindo
i fazendo de l die la sue cama.
Debrebe ls castielhos
se ancabriolórun ne l azul
i ls truonos ancomeçórun la sinfonie.
Apuis las nubres fúrun sendo fuontes,
ls rigueiros manancial
i todo se spabilou:
las cereijas brancas
i las batateiras yá nacidas,
bien-se medrar,
las cebolhas scuitában,
d´oureilha guicha, ls truonos
i, las bóbidas i balancias
abrírun las dues folhicas
que inda stában drumenhuocas.
Nun hai cumo star eiqui,
anquanto ls políticos
se apúran cun las pormessas
ne l fai que fai, l çfai sien fazer,
ls banqueiros fóden la bida
de quien acreditou neilhes,
la bola dun lhado pa l outro,
sien naide la deixar antrar na sue baliza…
Mandei calhar la telbison i,
a bibir an porfeita harmonie cun la natureza,
fui seguindo l medrar de la Primabera.
Naide se sinte solo
quando anraiza cun la huorta...

10/03/15

Nun star solica




Ls dies íban-se sumindo, las lhidas íban tocadas.
To las nuites quando s’arrecolhie, apuis de botar ls crios na cama miraba al redror i ende stában çpinduras todas las cousas de sou tiu, puis solo habie lhebado l que bestie mais ua cerrona cua códia pa l caminho, scundiesse cumo un zbalido, era un fugido, que scapaba sien saber bien par'onde, mas fusse para adonde fusse yá habie ganhado la spráncia que serie para melhor.
A Lucinda fazie-le bien mirar para todas estas cousas, para estas bestes, pa las cholas, pa la gorra, era cumo s’el ende stubisse, acunchegaba-las i inda sentie l oulor de sou cuorpo, la calor de las nuites adonde eilha stubo anroscada ne ls sous braços, nun fúrun suonhos, nun éran agora delírios de qualquiera malina, era porque era la sue tie, porque era la sue mulhier, porque del habie recebido l melhor quenhon, la melhor i mais abençoada birtude, d’haber sido mai.
 Bencida pul suonho, antes d'acunhar uolho daba las grácias por mais esse die, por haber bencido todas las canseiras i tristezas, por star ende a mirar puls filhos i de tener l'eideia an sou home que se fui a mundo, s’algue par’eilha pedie era que tubisse fuorças bastantes para cuntinar a ser mai, a ser mulhier.
 Sentie que nesta houmildade de fémia, de mai, de duonha de casa, staba la grandura de l sou ser, de mulhier, que nun drumie solica, mas cula cumpanhie de ls qu’eilha mais amaba, ls crios, ls filhos.

08/03/15

Ls mius suonhos nunca an mi coubírun!...


Ancalquei caminos de toijos. Atrabessei touçones a apartar piornos.
Caiu-se ua semente na tierra que nunca naide desiou que chegasse a tener oulor a pan caliente. Medrei antre silbas, spetei restrolho ne ls uolhos quando de barriga me deixei cair.
Dun lhado de mi solo tube beisos tardiegos i talbeç por bias disso la queluna steia tuorta pa l outro lhado. Joguei cun grilhos i bacalhouras i secalha lhagartos i queluobras. Talb
eç dende me tenga benido l ser fouta.

 Para mais ua códia ou un uobo ne l polheiro, fazie manhuços al rebusco de spigas, talbeç para mais uns uobos ou, alrobés, para que l tiempo nun me parecisse eiterno porque ls bechicos s´habien fartado de jogar de morada comigo. Assi medrei un cachico, até poder cun la guelhada, até aparar las buostas anriba l trilho, até poder cun la barrila chena d´auga. 


 Feliç auga que tubo quien la sustenísse! Ls mius suonhos nunca an mi coubírun!…


Tube miedo, muito miedo… Tube tanta beç miedo de l atafanho, nun cerrado antre cabeços i, l siléncio que agora me arrolha, naquel tiempo angulhie-me anteira. Para alhá de la burra i de la buiada só bie d´horas an quando l fumo dun eiroplano, tan alto, tan alto, que me parecie un cínfano.

Ende nien las bacalhouras yá nada querien cumigo. Era tiempo an que yá nien eilhas cumprendien la mie alma ansastifeita.
Un die quije ir na burra ruça pal Brasil, mas eilha, cun las quatro patas assentes na tierra, biu que nun serie capaç de sonhar tan loinje...
Quedei i fui senara i de la mie senara se moliu farina, de la farina se fizo pan: tostadas, moletes, fogaças, tenendo al salir de l forno,  l oulor que speraba an nina…


Ansastifeita, muito mais que las bacalhouras que hoije beio i que se cunfórman cun la sue bida a andar a remissacos na mesma cortina, me bai siempre apetecendo chubir na burra ruça i salir pul mundo, nien sei para que lhado!...
Ls mius suonhos nunca an mi coubírun!...

Cumbite


 Stimados lheitores eiqui bos deixo l cumbite que me fui ambiado por "Cremilde Esteves" ( ye ua rapaza de Prado Gaton - Miranda de l Douro ). 
 Para starmos mais ua beç na CTMAD (Lisboua) i ende partelharmos an ajuntouro de l salimiento de mais un lhibro "UMA CASA DE SETE POR SETE".
 La nuossa cunterránea merece i nós quedaremos mais ricos.
 Bien háias Cremilde.
 Deseio-te muito eisito pula tue obra i fuorças para cuntinar esta caminada. (F.A.)

07/03/15

Há-de haber un die...


An cada die
que me sinto die
sei que ye l die...

que tenerei
cumo quiero i sei.

Quien sabe se manhana
será manhana para mi
puis ne l onte
de algo me deixei.

Agulheto
ls cordones als dies
para que nun déian
tanto tropicon
i camino
çfazendo ls nuolos
para assi la bida
l sfregante bibir.

Há-de haber un die
que me sentirei nuite
mas nesse die
nun chorarei ls dies
que deixei que la nuite
la lhuç le roubasse
i assi ls dies
nun bíssen l die

04/03/15

Salimiento de la Biografie de Amadeu Ferreira





- Manhana, die 5, na “Faculdade de Direito da Universidade de Lisboa (Campus de Campolide)” pulas 18 horas será l salimiento dun de ls mais recientes trabalhos subre l Dr. Amadeu Ferreira “O fio das Lembranças” – Biografie de Amadeu Ferreira, de la Dr. Teresa Martins Marques, i “Belheç/Velhice”, assinado cun pseudónimo Fracisco Niebro.


- Las obras lhiterairas seran apersentadas pula Dr. Teresa Martins i pul persi de l Tribunal de la Relaçon de Lisboua, D. Luís Vaz das Neves.


02/03/15

Houmenaige



Houmenaige a Amadeu Ferreira
 Morriu-se l'home mas nun se morriu l suonho.
Amadeu Ferreira era l'home que fazie sonhar todos cun quien el se socializaba. 
L’Associaçon Cultural i Recreatiba “Nial de la Boubielha”, fui ua daqueilhas Associaçones que tubo esse perbileijo de tener cumo sou amigo i associado hounorairo, esse mestre de la palabra i de la partilha de l saber. Troixo a esta Associaçon criada por giente de Zenízio, Miranda de l Douro,  l gusto i l'ansinamiento de la Lhéngua Mirandesa.
 Seis anhos da filo l Dr. Amadeu Ferreira, cula çponibledade que le ye reconhecida, todo dou, pedindo solo an troca que sonhássen an Mirandés.
  Dobren las campanas porque la pierda ye taluda.  Perder un scritor, un poeta, un amigo nun ye cousa pequeinha, cumo nun ye pequeinha l'obra que mos deixa.
La Lhéngua Mirandesa, mas nun solo, tamien l pertués screbido por Amadeu Ferreira tenerá a sou tiempo l studo mercido de ls grandes homes de lhetras.
 L’ACR “Nial de la Boubielha”, quier neste momiento de tristeza associar-se a la familia, para le agradecer todo l que Amadeu Ferreira dou a esta Associaçon.

L Persidente de l’Associaçon “Nial de la Boubielha”
Leonardo Fernandes Antão



Homenagem a Amadeu Ferreira

   Morreu o homem mas não morreu o sonho. Amadeu Ferreira era o homem que fazia sonhar todos aqueles que com ele se cruzavam.
   A Associação Cultural e Recreativa “Nial de la Boubielha”, foi uma daquelas que teve esse privilégio de ter como seu amigo e sócio honorário, esse mestre da palavra e da partilha do saber. Trouxe a esta Associação criada por gente de Genísio, Miranda do Douro, o gosto e o ensinamento da Língua Mirandesa. Durante 6 anos o Dr. Amadeu Ferreira, com a disponibilidade que lhe é reconhecida, tudo deu, pedindo apenas em troca que sonhassem em Mirandês.
   Dobrem os sinos porque a perda é grande. Perder um escritor, um poeta, um amigo não é coisa pequena, como não é pequena a obra que nos deixa. A Língua Mirandesa, mas não só, também o Português escrito por Amadeu Ferreira terá a seu tempo o estudo merecido dos grandes homens de letras.
   A ACR “Nial de la Boubielha, quer neste momento de tristeza associar-se à família, para lhe agradecer tudo o que Amadeu Ferreira deu a esta Associação.

O Presidente da Associação “Nial de la Boubielha”
Leonardo Fernandes Antão

Las pessonas qu'amamos nun morren, solo parten antes de l nós.



Hoije nun poderie de deixar de passar por eiqui, para me çpedir dun grande home i subretodo dun grande amigo.
Quiero agradecer-le l'amisade, l'ancentibo que siempre me dou para screbir na nuossa querida lhéngua materna i me abriu la puorta para, eiqui mesmo, poder fazé-lo.
 
Deixo ls mius sentidos pésames a todos ls sous amigos i fameliares, que la sue alma çcanse an paç.Las pessonas de quien gustamos, nunca morren, solo deixamos de las ber i Amadeu Ferreira, quedará eternamente ne ls nuossos coraçones.

Na ampossibelidade de star persente , quier an Lhisboua, quier na sue tierra natal , Sendin, para le prestar houmenaige, deixo eiqui un poema, que muito ten a ber cun todos nós.

Francisco Niebro, un poeta mirandés

DUES LHÉNGUAS

“Andube anhos a filo cula lhéngua trocida pula
oubrigar a salir de l sou camino i tener de
pensar antes de dezir las palabras ciertas:
ua lhéngua naciu-me comi-la an merendas bubi-la an fuontes i rigueiros
outra ye çpoijo dua guerra de muitas batailhas.
Agora tengo dues lhénguas cumigo
i yá nun passo sin ambas a dues.
Stou siempre a trocar de lhéngua meio a miedo
cumo se fura un caso de bigamie.
Ua sabe cousas que la outra nun conhece
(...)
Antre eilhas debíden l miu mundo
i quando pássan la frunteira sínten-se meio perdidas
i fártan-se de roubar palabras ua a la outra.
Ambas a dues pénsan
mas hai partes de l coraçon an que ua deilhas nun cunsigue antrar
i quando s’achega a la puorta pon l sangre a golsiar de las palabras.
Cada ua fui pursora de la outra:
l mirandés naciu purmeiro i you afize-me a drumir
arrolhado puls sous sonidos calhientes cumo lhúrias
i ansinou l pertués a falar guiando-le la boç;
l pertués naciu-me an la punta de ls dedos
i ansinou l mirandés a screbir porque este nunca tube scuola para donde ir.
Tengo dues lhénguas cumigo
dues lhénguas que me fazírun
i yá nun passo nin sou you sin ambas a dues ”

Oubrigada Amadeu Ferreira,por teneres feito parte de la nuossa caminada, çcansa an paç.

01/03/15

NACIMIENTO DE COUSAS NUOBAS









Morriu-se hoije, 1 de márcio, an sue casa, an Lisboua, l poeta, scritor i jurista Amadeu Ferreira, por bias de padecer de un cáncaro de l celebro hai mais de anho i meio. Cumprindo-se l sou pedido, l cuorpo será cremado. Nun haberá cerimónias fúnebres.

Eiran a realizar-se dues houmenaiges an sue mimória esta sumana: ua l die 3, terça, apuis l meio de la tarde, an Lisboua, na Casa de Trás-ls-Montes; outra l die 4, a la tarde, na sue tierra, an Sendin, Miranda de l Douro, na Casa de la Cultura, adonde ls amigos poderan rendir le houmenaige, lendo testos de l’outorie de l scritor ou simplemente passando.

Amadeu Ferreira naciu a 29 de júlio de 1950 an Sendin, Miranda de l Douro. Era persidente de la Associaçon de la Lhéngua i Cultura Mirandesa, persidente de la Academie de Lhetras de Trás-ls-Montes, bice-persidente de la Comisson de l Mercado de Balores Mobiliairos (CMVM), porsor cumbidado de la Faculdade de Dreito de la Ounibersidade Nuoba de Lisboua, membro de l Cunseilho Giral de l Anstituto Politécnico de Bregáncia i, zde 2004, comendador de la Orde de l Mérito de la República Pertuesa.

Outor i tradutor dua bastíssema obra an pertués i mirandés, tamien culs pseudónimos Fracisco Niebro, Marcus Miranda i Fonso Roixo, Amadeu Ferreira dou mos obras científicas i lhiterairas, an poesie i an prosa. Antre muitas outras publicou: ne l Dreito, "Homicídio Preveligiado" i "Direito dos Valores Mobiliários"; an poesie, "Cebadeiros", "Ars Vivendi / Ars Moriendi" i "Norteando"; an prosa, "La bouba de la Tenerie / Tempo de Fogo", "Cuntas de Tiu Jouquin", "Lhéngua Mirandesa – Manifesto an Forma de Hino" i "Ditos Dezideiros / Provérbios Mirandeses". Traduziu pa la lhéngua mirandesa obras cumo "Ls Quatro Eibangeilhos", "Ls Lúsiadas", de Luís Vaz de Camões, "Mensaige", de Fernando Pessoa, dues abinturas de "Astérix" i obras de Hourácio, Bergildo i Catulo, antre muitos outros. Alhá desso, fui colaborador, subretodo an mirande jurista anho e la Fuolha Mirandesa,to Politsboaés, de de l Jornal Nordeste, adonde mantenie hai muitos anhos la Fuolha Mirandesa, de l Mensageiro de Bragança, de l Diário de Trás-os-Montes, de l Público i de la rádio MirandumFM, i publicou mais de trés mil testos, quaijeque todos lhiterairos, an blogues cumo Fuontes de l Aire, Cumo Quien Bai de Camino i Froles Mirandesas.

La sue biografie i l sou mais reciente lhibro, “Belheç / Velhice”, tenen salimiento marcado pa l die 5 de márcio, esta sumana, na Faculdade de Dreito de la Nuoba de Lisboua. Neste último puode ler se pula mano de l sou pseudónimo Fracisco Niebro:

"Hai un tiempo para nacer i un tiempo para un se morrer.
L'alma nun puode bolar pa l cielo. Senó, cumo podien nacer cousas nuobas? Essa ye la rucerreiçon de las almas: son bidas nuobas. Son bichicos, arbicas i todo l que bibe.
Ye por esso que fázen mui mal an anterrar las pessonas ne l semitério: habien de las anterrar pul campo para ajudar las almas a nacer. Assi, Dius, seia quien fur, ten muito mais trabalho."