Zde que se furam las bacances, inda nun tenie ancuontrado miu cumpadre Zé, i resulbi precura- lo para saber pula sue boca cumo teneran sido las bacances.
Á cumpadre furan assi assi..., mantube-me alhá pula tierra, que las cousas nun stan biradas para muita garganiçe. Mas á cumpadre, oulhai que las outras cousas, essas lhigadas l Paiç, miesmo sin querer tengo que bos dezir, que nun rejisto a nun falar daqueilha splicaçon de l nuosso purmeiro an la assemblé.
Ende you nun fui capaç, de cuntinar calhado, i adelantrei. Anton l cumpadre tamien ficou çclarecido?
You si,..., para dezir la berdade you yá staba antes l´oubir. Ende l que fui guapo fui ls deputados a bater palmas. Dixe pa la mi Marie. Assi si stá cierto, todos ampurrar pal miesmo lhado.
Valter Deusdado
29/09/14
27/09/14
Magie al Lhunar
«Magie al Lhuar», l último cinema de Woody Allen, alhembra-me, antre
outras cousas, las purmárias de l PS. Nó pula qualidade stética, claro.
La queston ye que Stanley, figura principal de l filme, ten, sobre la bida, la
mesma posiçon que you tengo sobre l PS. Ye un çcrente.
Stanley cuida
que la bida nun faç sentido i que nun eisiste nada para alhá deilha. You scuito l Costa ó l Seguro i cuido que nada daqueilho faç sentido i que nun hai
absolutamiente nada para alhá daqueilho. A Stanley, nun le gusta ser çcrente, i el sabe que quien acardita nalgua cousa acaba por ser mais feliç. Cumigo passa-se eisatamiente la mesma cousa.
Hai quien diga que Woody Allen faç siempre l mesmo filme. La crítica ye injusta. Quien faç siempre l mesmo cinema son l PS i l PSD. L anredo ye siempre l mesmo. Quando pierden las eleiçones ye neçairo arranjar un eidiota qualquier que quede lhider daqueilho anquanto l gobierno se çgasta. Apuis, quando cheira a poder, hai siempre alguien que se chega a la friente i pormete ounir l partido (cumo se tal fuora defícile quando hai perspetiba de ir pal gobierno) i demudar l paiç (nien que solo demúden las moscas).
Quando stán ne l gobierno l anredo inda ye mais deprimiente: çfrenças de stilo a la parte, cuntinan las políticas de ls eisecutibos anteriores, principalmiente an la çtruiçon de serbiços públicos i ne l oumiento de la promiscuidade antre ls negócios i la política.
Pertual percisa de un gobierno radicalmiente çfrente, nun solo de ls gobiernos de l PSD (cun ó sin CDS), mas tambien de ls gobiernos de l PS (cun ó sin CDS).
Tengo muitos i buonos amigos que acarditan que António Costa puode portagonizar essa demudança. Esses mius amigos son mais felizes que you. Mas, inda assi, you nun cunsigo parar i «cheirar las rosas».
26/09/14
I Mogadouro tan acerquita...
Nun fui graças al génio i al talento
de arquitetos marroquinos que eisiste inda hoije essa perla que se
chama "Torre de Belém" ?
Ye antressante l'antrebista de Cláudio
Torres que Antonho Cangueiro tubo la buona eideia de mos andicar
tamien aqui ne l Froles. Esse porsor (que you tube la suorte de
cunhecer durante un curso de berano an Lisboua i que mos dou a cunhecer, yá na altura, las scabaçones que stában a ser feitas an Mértola) diç por
eisemplo que la region de Coimbra cunstitui, inda hoije, cumo ua
frunteira antre l sul de Pertual mais fuortemente anfluenciado pula
cebilizaçon árabe i l norte menos anfluenciado por essa mesma cebilizaçon... Assi i todo, nós
que somos oureginários de tierras mui próssimas de Mogadouro
(Bienpuosta, Sendin, etc.) nun podemos squecer por eisemplo que yá
Trindade Coelho dezie que Mogadouro ye de ourige árabe...
Mas subre l'amportáncia de ls árabes
na nuossa region al lhargo de la stória, muitas cousas pula cierta
nós inda nun sabemos i para saber mais ou mos darmos mais de cuonta de
l'amportáncia de l'anfluéncia árabe tamien nas tierras de Miranda
i de Mogadouro, talbeç fuossen neçairas mais scabaçones
i studos arqueológicos que aqueilhes que fúrun feitos até agora... i homes
cula mesma curjidade i sprito de abertura de Cláudio Torres...
homes decididos a mostrar toda l'amportáncia que tubo la cebilizaçon
árabe (al lhado de l'anfluéncia que tubírun tamien por eisemplo ls judius) na
stória dun país tamien cumo l nuosso, i nó apenas l'amportáncia de
la cebelizaçon cristiana cumo muitas bezes acuntece inda hoije...
Anquanto i nó ye triste oubir ciertas
amboras que chégan até nós ne ls dies de hoije...
Cuntinua anfeliçmiente a haber
frunteiras antre cebilizaçones i alguns que quieren que cuntinue a
haber essas frunteiras; ye nesse cuntesto i por essas razones que
ancuntramos ua de las ouriges de ls cunflitos atuales i até de las guerras...
Faç este anho cien anhos que ampeçou la 1a
guerra mundial. L que ye que ls homes daprendírun zde anton ?
Pula cierta menos que l que deberien, mui pouco mesmo afinal.
I ye ende que stá l drama.
Somos feitos de camadas.
Nun
sei l que se passa cun outros mas bezes hai que dou cumigo a pensar an cousas
de l arco de la bielha. Bibimos más ó menos uitenta anhos i tantas las camadas
de que somos feitos. Somos miolho, casca i l que stá antre eilhes. Somos
eidenticos, mas çfrentes i únicos. Quando mos acumparamos cula naturaleza ye l
mesmo. Las almendras, ls frejones, ls carbalhos i todo, todo… mesmo todo. Nun
sei porquei, mas deu me para pensar nas almendras, puode ser por gustar tanto
de titos, l mesmo de frejones que tamien me gustan, tanto berdes cumo granos i
se anton garbanços… inda me dá mais n’alma…cumbersa sien cherume. Esto ye a
porpósito de l artigo de l arqueólego Cláudio Torres que tornei a ler i que me fizo
pensar cumo la nuossa cebelizaçon i la cultura que tenemos hoije ye feita de
camadas, cumo nós mesmos. Las nuossas camadas puodan tener uitenta, cien anhos,
se for Manuel Oliveira mais un cachico…agora las cibelizaçones, son miles
d’anhos.
Deixo
eiqui solo un cachico de la antrebista que quien quejir la puode ler toda
eiqui: http://da.ambaal.pt/noticias/?id=6314
“
…………………………………………………………………………………
Hoje
em dia quase que existe uma espécie de muro a separar os hemisférios Norte e
Sul do Mediterrâneo. De onde advém esta falta de compreensão e de adaptação
mútuas entre povos que durante milénios partilharam o mesmo caldeirão cultural?
Historicamente os habitantes das margens norte e sul do Mediterrâneo sempre pertenceram às mesmas famílias e à mesma cultura. Depois do desmembramento do Império Romano e da formação na Europa e no Magreb de vários países, o Mediterrâneo continuou a ser a grande plataforma comum para os intercâmbios comerciais e culturais até aos movimentos militares da Reconquista, a partir do século XII. Sob a capa de um movimento religioso, Roma tenta reconstituir o império assimilando todo o Mediterrâneo e cristianizando o Sul muçulmano. É neste contexto que decorre a Idade Média e que se afirma no Sul, como reverso da medalha, o Império Otomano. A sua derrota nos tempos modernos motiva a ocupação colonial de todo o Sul, transformando todos estes países em simples apêndices da Europa capitalista. A violência desta ocupação é bem patente na Guerra da Argélia que praticamente se arrastou até aos nossos dias. Não podemos esquecer que a ocupação política, económica e cultural de todos estes países pelas potências coloniais, sobretudo Inglaterra, França e Estados Unidos, durou praticamente até aos nossos dias. Não é portanto de admirar que os movimentos de libertação colonial ainda não tenham chegado ao fim.
Historicamente os habitantes das margens norte e sul do Mediterrâneo sempre pertenceram às mesmas famílias e à mesma cultura. Depois do desmembramento do Império Romano e da formação na Europa e no Magreb de vários países, o Mediterrâneo continuou a ser a grande plataforma comum para os intercâmbios comerciais e culturais até aos movimentos militares da Reconquista, a partir do século XII. Sob a capa de um movimento religioso, Roma tenta reconstituir o império assimilando todo o Mediterrâneo e cristianizando o Sul muçulmano. É neste contexto que decorre a Idade Média e que se afirma no Sul, como reverso da medalha, o Império Otomano. A sua derrota nos tempos modernos motiva a ocupação colonial de todo o Sul, transformando todos estes países em simples apêndices da Europa capitalista. A violência desta ocupação é bem patente na Guerra da Argélia que praticamente se arrastou até aos nossos dias. Não podemos esquecer que a ocupação política, económica e cultural de todos estes países pelas potências coloniais, sobretudo Inglaterra, França e Estados Unidos, durou praticamente até aos nossos dias. Não é portanto de admirar que os movimentos de libertação colonial ainda não tenham chegado ao fim.
…………………………………”
Labels:
pensar,
Somos feitos de camadas
21/09/14
La Lhéngua i la Cultura Mirandesas na Cidade de las Tradiçones
L INATEL ourganizou ne ls dies 19, 20 i 21 de
setembre ne l Stádio 1º de maio an Lisboua l segundo ancuontro de la ‘’Cidade
de las Tradiçones’’, adonde bárias regiones de Pertual stubíran a apersentar la
sue cultura cun spetáclos de ruga i de palco, juogos tradicionales, gastronomie
i bárias oufecinas adonde las pessonas podien spurmentar i daprender bárias
cousas tales cumo:
- Cante Alentejano i biola campaniça, oularie, biola beiroua,
custruçon d’ apitos tradicionales an barro, brinquedos tradicionales, calçada
pertuesa, cabaquinho, tapetes d’ Arraiuolos, cuncertina, danças bárias,
custruçon de marionetas, custruçon de cabeçudos, modas de saias, froles de
papel, pintura de paixaricos d’ auga i custruçon de robertos.
La Lhéngua i la Cultura Mirandesas tamien fúrun cumbidadas a
star persentes i alhá stubírun cun dues oufecinas i cun l’ atuaçon de ls
Pauliteiros de Miranda de l’ Associaçon Ls Zoelas. Assi, la purmeira oufecina
subre la Lhéngua Mirandesa, tubo lhugar ne l final de la manhana de deimingo i
fui dinamizada pul porsor Francisco Domingues, Irene Domingues i por quatro
garoticos de l quarto anho, de l Externato Príncipe Perfeito, adonde la Lhéngua
i Cultura Mirandesas son ansinadas. Nesta oufecina stubírun arrimado a 40
pessonas mais dua hora, adonde tubírun ouportunidade de oubir falar de la
lhéngua (L que ye l mirandés, adonde ye falado, la sue ourige, las anfluéncias,
l’ amportáncia que tubo cumo lhéngua de la Corte i de ls Mosteiros, la sue
menorizaçon, cumo se mantubo anté ls nuossos dies, algues caratelísticas de la
lhéngua mirandesa, la sue lhiteratura i l sou ansino). Segui-se la heituras de
dues cuontas tradicionales mirandesas i de l lhibrico ‘’L Filico i l Nobielhobo’’
puls alunos Daniela de Jesus, Mariana Francisquinho, João Marcos i Henrique
Goldschimdt i ua cançon tradicional ‘’La Burgalesa’’ acumpanhada por biolas i
flautas. Apuis desta purmeira parte l porsor Francisco Domingues çtribuiu pulas
pessonas persentes testos i bucabulairo an mirandés subre:
- Noçones de l tiempo, dies de la sumana, meses de l anho,
relaçones de parentesco, l modo de se cumprimentar (saludar) i bucabulairo
relacionado culs testos çtrbuídos. Las pessonas fúrun apuis cumbidadas a dezir
l sinificado de muitas palabricas an mirandés, a saludar-se i a fazer la
lheitura de l testo ‘’L Nome de ls Burros’’ que yá habie sido feita puls quatro
alunos. Muitas fúrun las pessonas que participórun cun grande antusiasmo i
chenas de curjidade por daprender la lhéngua mirandesa. Para ancerrar esta
oufecina ls alunos de l Príncipe Perfeito cantórun mais ua cantiga an mirandés
‘’Mirai qu’ Alforjas’’ acumpanhada por flauta, guisos, pandeiretas i bombo. Apuis
d’ ancerrar l’ oufecina alguas pessonas dirgírun-se a nós para saber l que fazer para
daprender la lhéngua i tamien alguas deilhas qu’ éran porsoras manifestórun
antresse para ourganizar nas sues scuolas palestras subre la lhéngua i cultura
mirandesas. A todas fui dado l cuntato para apuis puder cumbinar.
Arrimado a las trés i meia de la tarde tubo lhugar l’
oufecina subre ls lhaços, dinamizada pul porsor Orlando Teixeira i ende
stubírun cerca de binte pessonas a oubir falar subre la dança de ls pauliteiros
i a daprender las coreografies. Apuis d’ algue splicaçon subre l’ ourige de la
dança, Orlando çtribuiu dous palos a cada pessona antressada an daprender i
ampeçórun a fazer la coreografie de l lhaço ‘’Ls Oufícios’’. Ls ansaios nun
corrírun mal i las pessonas ampeçórun a quedar antusiasmadas i chegórun mesmo a
fazer la coreografie cumpleta de l lhaço. L tiempo passou lhougo i cumo staba
quaije na hora de l’ atuaçon de ls pauliteiros ne l palco principal de l stádio,
Orlando tubo que ancerrar l’ oufecina i cumbidou las pessonas a assistir al
spetáclo que se irie seguir.
L’ atuaçon de ls pauliteiros fui mui buona i Orlando fui
dando pequeinhas splicaçones subre cada lhaço antes de cada atuaçon. Las muitas
pessonas persentes quedórun mui antusiasmadas i nun negórun ls aplausos an cada
lhaço i ne l final. Cuido que la lhéngua i la cultura mirandesas quedórun hoije
un cachico mais ricas por haber chegado a muita giente que nunca habie tenido
ouportunidade de oubir falar deilha, de l’ oubir falar, lher, cantar i dançar
Stá de parabienes l INATEL pula ourganizaçon desta segunda
eidiçon de ‘’La Cidade de las Tradiçones’’ i por haber ancluído ne l sou
porgrama la lhéngua i la cultura mirandesas.
Un bien haia als ouganizadores i a todas las pessonas que
stubírun nas oufecinas de la lhéngua i de ls lhaços i, a las muitas pessonas que
assistíran al spetáclo de ls pauliteiros.
Francisco Domingues
Retratos de Zenízio
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.370340529784598.1073741853.259918887493430&type=1
.You tengo botado eiqui tantos retratos de la mie aldé que yá le perdi la cunta, de l'eigreija, capielhas, cruzes i cruzeiros, fuontes, ruas, casas, ribeiros, huortas, paisages, porciçones, caminadas, cumbíbios, almuorços i jantaradas, you sei alhá, se calha até fúrun demais porque todo l que ye demais dá fastiu.
Mas quien ama sue tierra, sues gientes, todo l que hai alhá cumo amo you, nun dá por eilha, este modo ye cumo falar culas cousas, culas personas. Nunca houbistes dezir que quien ama yé ciego, ye cumo stou you, perdidico cumo stou, quando saco retratos ye cumo se quejisse agarrar cada cachico daqueilha aldé i l guardasse para mi, quando ls pongo , ls partilho ye cumo se cumbidasse to l mundo a amar la mie tierra.
Quando nun tengo nada que fazer, boto-me a ber i reber to ls retratos d'alhá cumo se l fazisse uas cuçquicas, cumo ls rapazes fazien a las rapazas an tiempo de namoro. Quando un stá amboubado por ua cousas pormete mundos i fundos, assi fago you, pormeto a la tierra que alguien disse "sós ua tierra guapa, guapa, guapa d'ancantar, sós la princesa de la norte" que anquanto tubir máquina i boç nun me cansarei de t'eilebar.
Biba Zenízio
18/09/14
Bien haias Ana Sofie
Cula cabeça na lhuna. Sales de ti. Zligas te de l rial. Caminas, perdes te, mas hai siempre l achar. Bal l susto. Fazer l que haba que ser feito sien eisitar i tener la suorte de ancuontrar las pessonas ciertas.
Die 17 de setembre de 2014, arrimado a las nuobe i meia de la nuite, absorto an O Herói Discreto de Mário Vargas Llosa, sentado ne l banco de la staçon de Antre Campos, spero l camboio que me bai traier para casa. Chega, agarro la mochila meto me andrento la carroaige, sento me, precuro l telemoble para telifonar, aonde stabas tu? Carai, quedou ne l banco de la staçon. L que fago, l que nun fago? Salo na próssima paraige, Sete Rius. Ua sola cousa a fazer, agarrar un táxi i nistante chegar a Antre Campos. Assi lo pensei assi lo fizo. Subo las scaleiras nua corrida. Adonde you tenie stado sentado outros agora alhá habie. Pergunto: alguien ancuontrou eiqui un telemoble? Nó, nó. I agora? L miu pensar nun para, nien l numáro de la mie tie sei de cabeça. Más dous passos, pergunto a outra persona: nun oubiu que tubíssen ancuontrado un telemoble? Andaba ua rapaza a preguntar i foi se al piso debaixo a precurar l sigurança pa lo antregar. Nun s’amporta que you telifone para l miu numáro a ber se eilha atende. Faç fabor. Stou. Ancuontrou l telemoble? Si. Stou eiqui arriba. Yá stou a subir. Ua rapaza guapa de sunriso abierto i suolto, cabelos çprendidos, blusa berde i calças scuras, stende-me la mano i ende me antregue l miu telemoble. Çfizo me an bien haias i quaije quedei sien palabras. Diç me eilha: «deixe alhá, acuontece mos a todos.» Passado un pouco, pergunto le l nome, diç me Ana Sofie. Guapo l nome i l relampar de sou mirar pur saber que tenie feito algo d’admirar. Bien haias Ana Sofie.
Labels:
Bibir.,
cousas de la bida
09/09/14
Lhuito
-Stimados associados, cunterráneos i amigos, queremos eiqui anformar que mos chegou la ambora de que l nuosso stimado cunterráneo Padre Virgílio João, que yá alguns anhos s'ancuntraba bastante debelitado i sufrindo se muorriu (faleceu).
-L sou antierro stá perbisto ser manhana a las 11 de la manhana ne l semitério de Cucujães
-Staba hai muitos anhos ne l semináiro de Cocujães, nesta hora tiste, queremos eiqui deixar ls nuossos sentidos pesâmes a toda la sue família, que Dius arrecuolha sue alma an paç, que nós guardaremos siempre un lhugar ne l nuosso coraçon deste amigo i cumpanheiro.
-Siempre l Padre Virgílio tubo grande stima por to l mundo i an special puls Zenisienses, amigo de la nuossa associaçon, quedamos assi pribados de mais ua partilha.
-Teneremos siempre persente las ses palabras i recomendaçones.
-Adius Padre Virgílio, adius amigo
.....................................................................................
Alguns dados
.....................................................................................
Alguns dados
P. Virgílio João nasceu em Genísio, Miranda do Douro (diocese de Bragança) em 24 de Abril de 1944.
Entrou no Seminário de Tomar em 01 de Outubro de 1957. Após o seu Ano de Formação (1969-1970), fez o seu primeiro Juramento em 26 de Julho de 1970 (Seminario de Tomar).
Em Setembro de 1971 partiu para Nampula (Moçambique) para aí fazer o seu estágio, sendo colocado no Lar de Momola (Nampula).
De 1973 a 1976 fez o seu Curso de Teologia no Seminário Maior de Maputo.
Em 31 de Outubro de 1976 fez o seu Juramento Perpétuo (Maputo). Em 07 de Novembro, desse mesmo ano, é ordenado Diácono por D. Alexandre dos Santos (Cardeal ;Arcebispo de Maputo).
Entrou no Seminário de Tomar em 01 de Outubro de 1957. Após o seu Ano de Formação (1969-1970), fez o seu primeiro Juramento em 26 de Julho de 1970 (Seminario de Tomar).
Em Setembro de 1971 partiu para Nampula (Moçambique) para aí fazer o seu estágio, sendo colocado no Lar de Momola (Nampula).
De 1973 a 1976 fez o seu Curso de Teologia no Seminário Maior de Maputo.
Em 31 de Outubro de 1976 fez o seu Juramento Perpétuo (Maputo). Em 07 de Novembro, desse mesmo ano, é ordenado Diácono por D. Alexandre dos Santos (Cardeal ;Arcebispo de Maputo).
Logo a seguir, no mesmo ano,em 05 de Dezembro, é ordenado Presbítero, pelo mesmo Cardeal-Arcebispo. De Dezembro de 1976 a Janeiro 1977 está em Portugal para celebrar a sua Ordenação e Missa Nova.
Colocado na Paróquia do Aeroporto (Maputo). O seu apostolado é desenvolvido sobretudo no campo escolar, como Professor. Foi mesmo seleccionado pelo Governo para leccionar na própria Escola de Preparação de Professores. Aproveitou, entretanto, para se bacharelar em Educação.
Colocado na Paróquia do Aeroporto (Maputo). O seu apostolado é desenvolvido sobretudo no campo escolar, como Professor. Foi mesmo seleccionado pelo Governo para leccionar na própria Escola de Preparação de Professores. Aproveitou, entretanto, para se bacharelar em Educação.
De 1987 a 1990 foi Responsável pelo Grupo do Maputo e Assistente da Região de Moçambique. Em Março de 1994 veio descansar em Portugal. Tinham começado os seus problemas de saúde que, pouco a pouco, o paralizarm numa cama, no Lar de Cucujães: pequenos AVCs não detetados. Em Dezembro de 1995 ainda regressou a Moçambique. Foi à África do Sul procurar saúde. Regressou ao Maputo.
Em Julho de 1999 regressou a Lisboa. Seminário de Cucujães. Secretário da Omas (Outubro 2000).
Em Novembro de 2001 uma TAC mostrou um “cérebro de um velho de 90 anos”, na expressão de P. Artur).
Cada vez mais incapacitado e cego... assim viveu os seus últimos anos no nosso Lar de Santa Teresinha.
---------------------------------------------------------------------------08/09/14
Risada adbertida
Scuito la sue boç de buída q’hai
pouco quedou sien sou home, mas la bida ansina mos que bibir tenemos. A miedos alhá mos bai purparando pa la lhona que ten ganas de mos cuontar, mas stá un
pouco acanhada, mas bai se soltando, dezindo: nun sei se bos la cuonte, mas ende
bai (staba you i la mie tie).
Habie un home bíudo que se tornou
a casar. A menudo iba dezindo siempre la mesma cousa: «oh mie purmeira mulhier
que me lo trazie siempre caliente!» Passába se esto an nuites fries d’eimbierno
quando l home se iba a deitar i repetia lo todas las nuites. Yá fartica d’oubir
siempre la mesma cousa, ua nuite, deixa l home ir pa la cama i eilha scarrancha
se anrriba de l lhume i calece se bien calentica. Quando se deita diç le: «bah
home, hoije si te lo trago bien calentico.» L’home mirou para eilha mui admirado i
responde le: «ah tuntica, tuntica, l que you querie era un café.»
Botou ua risada adbertida que nos
fizo rir mais que la cuonta.
06/09/14
Caminada pul termo
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.360585050760146.1073741852.259918887493430&type=3&uploaded=108
Un de ls momientos mais deseados ne ls beranos, nun quiero
dezir que l almuorço, la missa, la porciçon, l peditório, l arraial nun l seia
tamien na temporada de las fiestas, por
to l mundo an special por todos i todas aqueilhes i aqueilhas Zenizienses que
bíben l anho anteiro fuora de l’aldéa, ye l’hora de la partida pa la caminhada pul
termo.
Estas caminhadas son para muitos ua spece d’ajustar cuontas.
Esta caminhada pul
termo i que ténen l oujetibo de passar por sítios i lhocales determinados puls
ourganizadores, son tamien sien selombras de dúbedas lhebar to ls participantes
a tener un cuntato cun esse ditos lhocales que siempre fúrun amblemáticos.
Ls balhes, fuontes i lhagonas, caminos, caleijas i ancruzilhadas,
baixas, cabeços i cruzes que ne las redadeiras décadas stubírun choramingando giente
porque quedórun sien buiadas nien buieiros, sien canhonas nien pastores, sien
aradores nien segadores, ténen nesse momiento la besita perbileijada de ls caminhantes.
De ls caminhantes ua buona parte ye ber-los chamar puls sous
decendientes (filhos, filhas, nietos i nietas) para les apuntar las paredes,
fincones i marcos de las debisones de las tierras i lhameiros, i mais que todo
esso ye ber-los a cuontar las cuontas que a esse cacho de termo stan lhigadas,
ls modo cumo ls fúrun passados porqui, cuontas que cumpónen ua buona parte de
las sues purmaberas, puoden nun cuntar todo que nun hai bagar, mas ua cousa ye
cierta la mimória bieno al de riba, la cumbersa fizo-se, i ye esso que tem segneficado.
Astanho, la buolta apuis de l ajuntouro, ne l terreiro de l salon
de l’Associaçon Sol Nascente, fumos até la Capielha, agarrando l bien conhecido
Caminho de Malhadas até las Funtácias, ancruzilhada d’Ourrieta Ferreiro até l
balhe, fuontes i lhagona de Rodilhon atirando até la Cruç de Lhambedeiros,
tamien conhecida Cruç de ls Chanos (yá só hai alhá la piedra d’aciento), apuis
passando pula caleija de la Pincha, até la lhagona de Baixa Martino, atiremos
até la Cruç de las Guiras, tamien conhecida pula Cruç de la Rata, passando pula
Chaneira, Cabeço de la Cabanha até la Lhagona de la Chana (ende fui la paraige
para to l mundo dar un muordo i agarrar fuorças, l’ouganizaçon lhebou la cerrona
cun todo de l melhor). Partimos a caras al balhe i lhagona de l Chafariç,
passando por Bincosa, ancruzilhada de l Pandon, Bal Farto i Ramalhal, até l
terreiro de l salon de l’Associaçon.
Cumo podeis ber, todos este chamadeiros, só nun dízen nada
als mais nuobos, porque als outros eilhes son un mundo de bibéncias i de lhembráncias,
até mesmo aqueilhes que por bentura dízen que la sue tierra yá pertence al
passado, l passado nunca se muorre de todo. I se cuntinarmos a fazer estas caminhadas,
culs nuossos decendientes, cuntando i passando l teçtemunho mais certeza
tenemos que bien debrebe nun se muorrerá.
05/09/14
Miss Auga, Miss Filhos, Miss Tierra !!
Nua proba de lhéngua spanhola que fui
dada ne l eisame final de ls liceus an França, an Junho passado, pedírun
als candidatos para dar l parecer deilhes - an spanhol claro - subre este retrato que fui
eiditado an 2004 ne l diário spanhol El País Ber Aqui
Trataba-se
dua manifestaçon de mulhieres andígenas que querien protestar, an Quito, la capital de l Eiquador, contra l Gobierno daquel
país que, segundo eilhas, tentaba oucultar ls problemas de probreza
cun l'ourganizaçon de l cuncurso de Miss Mundo que staba a ser
realizado nessa cidade, nessa mesma altura. Lhebában
cartazes alusibos a esse cuncurso de beleza adonde dezien que
querien : «Miss Auga, Miss Filhos, Miss Tierra» i
definien la situacion de l país deilhas cun la palabra «Misseria»
("Miséria", an pertués i mirandés)
Cun
esto l que you quiero dezir ye que ye amportante saber l que
se passa tamien ne ls outros países, países adonde inda hai muitas lhuitas para ganhar: i neste caso, contra la pobreza i las zeigualdades
i pula degnidade houmana.
Subscrever:
Mensagens (Atom)